22.1.  მხარეებს შეუძლიათ თავისუფლად აირჩიონ სამართლის ნორმები, რომლის მიხედვითაც დავა  უნდა გადაწყდეს არსებითად. ამგვარი შეთანხმების არარსებობის შემთხვევაში, ტრიბუნალი იყენებს სამართლის იმ ნორმებს, რომელსაც დავის არსიდან გამომდინარე ყველაზე მიზანშეწონილად მიიჩნევს.

22.2.  ნებისმიერი მითითება რომელიმე ქვეყნის კანონმდებლობაზე ან სამართლებრივ სისტემაზე გულისხმობს ამ ქვეყნის მატერიალურ სამართალს და არა მის საპროცესო და კოლიზიურ ნორმებს.

22.3.  გადაწყვეტილების  დასაბუთებისას ტრიბუნალს შეუძლია ხელშეკრულების პირობების გარდა, გაითვალისწინოს ის სავაჭრო ჩვეულებები და ტრადიციები, რომლებიც ასეთი ხელშეკრულების მიმართ გამოიყენება.